Historia Wielunia

PJP

Historię uratowania mężczyzn w Kowalach nie aż tak dokładnie i bez nazwisk ale opisuje w swojej książce Włodzimierz Jaskulski (O działalności niepodległościowej na Ziemi Wieluńskiej 1939 - 1953)

Ana

Piotr! Nie znam tej pozycji.... ale ta historia miała ciąg dalszy. Ośmiu mężczyzn nie zostało zwolnionych. Zatrzymano ich pod pretekstem, że ktoś z mieszkańców Kowali strzelał do Niemców. Tych zatrzymanych pędzono pieszo w stronę Wrocławia. Przeżyli gehennę. Byli bici i poniżani...ale wrócili.... po ośmiu tygodniach...

PJP

To jesteś lepsza od Jaskulskiego Smile

On tylko nadmienia we wstępie do książki, że taki fakt miał miejsce.
A książka ukazała się trochę więcej, niż 10 lat temu w nakładzie zaledwie tysiąca egzemplarzy. Nazwiska, kontakty, adresy - dosłownie, bo to o partyzantce: szczegółowe opracowanie, od początków Biedala w 1939 po finał Murata w 1953.
ISBN 83-904868-0-6.

Gość

No cóż... to zasługa dokonałej pamięci mojej Mamy i faktu, że którejś zimy postanowiłyśmy spisać historię rodziny z uwzględnieniem historii regionu.
W Kowalach, po przejściu frontu, znaleziono trzech zabitych żołnierzy polskich. Jeden z nich nazywał się Słonina.

Ana

Nie zalogowałam się....tekst powyżej jest mój...

Jermar

Na blogu "Sciema starego Lwa" - jesienne mamrotania, możemy znależć wspomniena autora z sierpnia, września 1939 oraz okresu późniejszego związane z Wieluniem, życiem mieszkańców w czasie wojny i okupacji w mieście i okolicach. Wspomnienia ciekawe, w sposób realistyczny przedstawiające ten okres. Szkoda tylko, że autor nie ujawnia swojej tożsamości. Confused

[link widoczny dla zalogowanych]

Aby przejść do następnej części, należy wybrać kolejną podkreśloną datę w kalendarzu zamieszczonym na stronie, ale to info dla starszych forumowiczów, którzy nie mieli kontaktu z bolgiem.
Życzę przyjemnej lektury. Wink

Pozdr.

maaciej76

Leonidas

Do maaciej'a76 -rozszyfrowałem autora "Ściema starego Lwa", ale obawiam się o skutki. Czy gwarantujesz nietykalność autora?

Leonidas

Przy ulicy Kilińskiego, tam gdzie teraz stoi budynek Sądu w Wieluniu, znajdował się kiedyś stary cmentarz ewangelicki założony jeszcze w VIII wieku(?). Wtedy ten cmentarz był daleko za miastem. Gdy miasto przybliżyło się do cmentarza, założono nowy cmentarz (obecnie przy ulicy POW). Ostatni pochówek na tym starym cmentarzu odbył się w latach dwudziestych u. wieku.
Cmentarz ten pamiętam dość dobrze, często tam przechodziłem, była nawet wydeptana ścieżka, którą skracano sobie drogę, aby nie okrążać go dookoła chodnikiem. W 1939 roku zachowały się jeszcze fragmenty murowanego parkanu,( a i po wojnie mur ten był częściowo widoczny) i groby były tu i ówdzie wyraźnie zauważalne. Plac cmentarny nie był równy, lecz znacznie pochylał się w kierunku placu targowego. Dla nas dzieci było to dużą zaletą, bo zimą dzieci z tej części miasta przychodziły tu by poślizgać się na śniegu, a kto posiadał sanki, mógł po nabraniu rozpędu, wyjechać daleko aż na plac. Jednak nie te dziecięce zimowe zabawy wyryły mi się w pamięci, ale tragedia jaka tam się wydarzyła w styczniu lub lutym 1940 roku.
Zima roku 1940 obfitowała w śnieg, ale były też dni pogodne i piękne, że dzieci i młodzież oddawała się zabawom na śniegu. W jeden taki dzień, pewnie już ostatni do końca wojny, zabawa trwała jak zwykle. Do ogólnej zabawy dołączyły się dwie niemieckie dziewczynki. Starsza w wieku około 13 lat i jej młodsza siostra. Dziewczynki wdały się wir ogólnej zabawy z polskimi dziećmi. Ponieważ ja jak zwykle, nigdy nie miałem sanek, a na butach ślizgać się nie umiałem, więc obserwowałem tylko to rozbawione towarzystwo. Pewien polski chłopak w wieku około 16 lat, wyjątkowo pięknie miał opanowaną jazdę na łyżwach, dlatego wszyscy bardzo go podziwiali, był prawie bożyszczem. Ale jak przy takich harcach, wszystko może się wydarzyć. W pewnym momencie, może z nieostrożności czy innej przyczyny, łyżwiarz podjechał zbyt blisko dziewczynek tak, że te się wywróciły razem ze sankami. Nic się niestało, jedynie musiały otrzepać się ze śniegu. Chłopak poczuł się nawet dżentelmenem bo pomógł im wstać i otrzepać resztki śniegu. Dziewczyny zjechały jeszcze parę razy i odeszły jakby nigdy nic. Zabawa trwała dalej. Po około pół godziny, starsza dziewczyna przyprowadziła swojego ojca w mundurze żandarma. Nagła konsternacja; -wszystkich sparaliżowało, ale dziewczynka wskazała tylko na chłopaka na łyżwach. Żandarm wyjął pistolet z kabury, i na oczach wszystkich strzelił mu w głowę. Chłopak upadł na śnieg, z przerażenia i strachu rozpierzchliśmy się we wszystkie strony.
Takie skojarzenia mam z tym cmentarzem. To miejsce pewnie już nikomu nic nie mówi, a wspaniały gmach sądu wykreśli te wydarzenia z pamięć już na zawsze.

maaciej76

Jermar

Leonidas

Brawo Jermar!! –i już wszystko jasne. Na tę stronę wszedłem dzięki pomocy PJP nie miałem pojęcia o jej istnieniu, a Google też mi nie podpowiedziały. Wiele z tego co pamiętałem opowiedziałem w „Ściemie…”, coś jeszcze mam do powiedzenia w drugiej części, już czasów powojennych, ale nie wiem czy będzie takie zapotrzebowanie. Post z jedenastego czerwca napisałem trochę z przekory –wyszedłem z założenia, że spieramy się o minuty nad Wieluniem, a bezpowrotnie giną nam ofiary.
Na tej stronie jestem tu jeszcze zielony, muszę się jeszcze nauczyć jej obsługiwania.
Pozrawiam