Forum Historia Wielunia Strona Główna Historia Wielunia
Pierwsze i jedyne na świecie forum poświęcone przeszłości Wielunia i okolic.
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Jerzy Wawrzak

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Historia Wielunia Strona Główna -> Ludzie
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
PJP
Cechmistrz



Dołączył: 23 Mar 2006
Posty: 152
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Wieluń

PostWysłany: Czw 12:58, 06 Kwi 2006    Temat postu: Jerzy Wawrzak

W tym roku 70 lat kończy Jerzy Wawrzak. Dziwne, ale jakoś Wieluń o nim zapomniał... A przecież, bez wątpienia, jego książki zawierają wiele wątków z życia powojennego Wielunia.

Udało mi się wydłubać z różnych źródeł z internetu:
Inżynier, prozaik, publicysta, poeta. Urodził się 16 grudnia 1936 r. w Częstochowie, gdzie ukończył technikum elektromechaniczne, a w roku 1959 studia na Wydziale Metalurgicznym Politechniki Częstochowskiej. Przez 2 lata pracował w hutnictwie, a następnie w szkolnictwie. Debiutował w 1963 tomem wierszy pt. Asocjacje, za który otrzymał Nagrodę Młodych Katowickiego Oddziału ZLP.
Opublikował dwie powieści o tematyce hutniczej: Okolica moich przyjaciół (1964) i Nim podpalą niebo (1966) oraz tom wierszy Luminescencje (1964).
10 lat był dyrektorem Państwowego Ośrodka Maszynowego koło Wielunia [w Opojowicach].
W 1966 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
W 1975 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Od 1972 redaktor naczelny łódzkiego tygodnika społeczno - kulturalnego "Odgłosy".
W latach 70. i 80. pełnił funcję prezesa Oddziału Łódzkiego ZLP.
W 1973 Nagroda Ministra Kultury i sztuki za Linię i Na spotkanie dnia.
Na początku lat 90. był redaktorem naczelnym "Gazety Częstochowskiej".
W 1994 pełnił funkcję rzecznika prasowego wojewody łódzkiego.
W 1997 został przewodniczącym Rady Nadzorczej Pabianickiej Fabryki Narzędzi "Pafana".
Swoją ostatnią powieść opublikował w roku 1988.

Na podstawie Jego dzieł nakręcono i wystawiono:

1. LINIA.
Obyczajowy i psychologiczny film fabularny, Reżyseria: Kazimierz Kutz, 1974, Premiera: 1975. 03. 07. Na podstawie powieści o tym samym tytule z 1971.
Historia młodego działacza partyjnego, który popada w konflikt ze skorumpowanym środowiskiem powiatowych notabli, a zarazem przeżywa kryzys uczuciowy. Michał Gorczyn - I sekretarz Komitetu Powiatowego PZPR - jest człowiekiem bezkompromisowym i stawiającym sobie i innym wysokie wymagania. Ci, którym się naraża, doprowadzają do tego, że jego "sprawą" zainteresowała się Komisja Kontroli Partyjnej i prasa. Sytuację żonatego Gorczyna komplikuje jego miłość do młodej lekarki, Katarzyny. W obecności szefa Komisji Kontroli niszczy jednak przygotowaną już rezygnację z zajmowanego stanowiska.

2. PRÓBA OGNIA
Telewizyjny film fabularny, Reżyseria: Marek Wortman , 1976, Premiera: 1976. 06. 05, Na podstawie powieści Na spotkanie dnia (1973).
Bohater filmu - Marcin, młody inżynier po studiach, podejmuje swoją pierwszą pracę w hucie na oddziale stalowni. Nie ma doświadczenia zawodowego, nie umie porozumieć się z ludźmi, co powoduje konflikty. Marcin popełnia raz po raz błędy, musi za nie płacić, ale nie rzuca pracy, chce przejść przez prawdziwą "próbę ognia". Z pomocą przychodzi mu jego dziewczyna, która widząc trudności Marcina rezygnuje ze swych osobistych planów.

3. DOM NA ZACISZU
Sztuka teatralna, Reżyseria: Obidniak Karol, Premiera: Teatr Otwarty Łódź, 1975-12-14,

4. NIEDOKOŃCZONY DIALOG
Sztuka teatralna, Reżyseria: Pliszkiewicz Tadeusz, Premiera: Teatr im. Adama Mickiewicza Częstochowa, 1973-05-30

5. JEMIOŁY
Sztuka wystawiona przez Teatr A. Mickiewicza w Częstochowie.

6. PATRON DLA BOCZNEJ ULICY
Sztuka teatralna, Reżyseria i realizacja TV: Worontkiewicz Tadeusz, Premiera: Teatr Telewizji, 1974-12-02. Książka pod tym samym tytułem ukazała się po premierze. Wydana w 1980.


Pozostałe ksiąki (lista może być niepełna):

WEJŚCIE PRZEZ SEKRETARIAT, 1978 - rozszerzona wersja wątków zawartych w Partonie

Węże Groty - rozrachunek pokolenia ZMP za lata lat 1945 - 1970

Asocjacje (1963)
Rekomendacja (1966)
Nietutejszy (1970)
Ciche dni (z okresu stanu wojennego)
Gwiżdźąc na śmierć, 1985 (sensacyjna)
Eufonie


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez PJP dnia Pon 11:39, 17 Kwi 2006, w całości zmieniany 3 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
PJP
Cechmistrz



Dołączył: 23 Mar 2006
Posty: 152
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Wieluń

PostWysłany: Pią 20:25, 07 Kwi 2006    Temat postu:

Fragment “Wejścia przez sekretariat”, na zachętę:

Nikt z obecnych nie znał tej Markunowej przygody, więc Tadek opowiedział, jak to było.
- Po odbiorze, a właściwie niedoszłym odbiorze pie­karni w Rudzie, Wrzos wracał samochodem z Markunem do Kamienca. Naczelny inżynier tłumaczy się przez cały czas, dlaczego powstały usterki i że on w żadnym wypadku nie jest winien. W pewnym momencie stary kazał zatrzymać samochód i wysiąść Markunowi. Polecił mu całą rzecz przemyśleć od nowa, zatrzasnął drzwi i odjechał. To było na dwunastym kilometrze przed Kamieńcem. Kierowca nie rozgadał, zaufany człowiek, ale jakoś się to rozeszło. Co tu może zresztą w Kamieńcu przed ludzmi się ukryć. - zakończył nieoczekiwanie.
Nikt się z opowiadania Tadka nie roześmiał. Widziałem, że mu się zrobiło głupio, rozgadał się jak baba, mimo wszystko oplotkował człowieka. Chciałem mu jakoś po­móc i odwrócić ich uwagę. Spytałem:
- A sam nie podpadłeś staremu?
- Bo to raz? Ale kiedyś strasznie - roześmiał się. ­ - Kopię w kanale, awaria była, to mi kazali wleźć. Woda mnie zalewa i fakt, nie szło mi. Ryję łopatą jak kret i gu­zik z tego wychodzi. A tu ktoś staje na skarpie i opieprza mnie: "Nie tak, gamoniu, w ten sposób grób sobie prędzej wykopiesz". Pot mi oczy zalewał, więc nie widziałem dobrze, bobym tak jadaczki nie rozpuścił. ,,:Źle robię, to właź tu na dół, sukinsynu, i pokaz, jak ma być dobrze". I patrzę lepiej, a to stary Wrzos.
Ryknęliśmy śmiechem, a Tadeusz mówił dalej:
- No to myślę sobie, przepadłem. Trzeba się za jakąś robotą rozejrzeć. A jak mnie za trzy dni wezwali do dy­rekcji, to już było wszystko jasne. Jeszcze sobie kombi­nowałem, że może naganą się wykręcę, może darował.... A tu, wyobraźcie sobie, jakiś chłystek w krawacie podbie­ga do mnie, grabę mi ściska i zaraz kopertę na biurko wykłada. A tam cały tysiączek premii! Takiej, rozumiecie, dyrektorskiej, poza normalną... No widzisz, Julian, co to za człowiek! Niech go jasna cholera! - zakończył z uzna­niem. - Wypijmy za jego zdrowie.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
PJP
Cechmistrz



Dołączył: 23 Mar 2006
Posty: 152
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Wieluń

PostWysłany: Sob 1:53, 15 Kwi 2006    Temat postu:

Patron dla bocznej ulicy. STRESZCZENIE.

Dziennikarz radiowy, Marek, ma gotowy i wygodny plan na zrobienie reportażu w cyklu “ludzie 30-lecia PRL” dlatego w złość wprawia pomysł szefa, aby w Kamieńcu robić reportaż z dyrektorem KaPeBe – branży budowlanej, w której panuje powszechnie znany bałagan. Szukając kontrargumentów dla pomysłu studiuje doniesienia prasowe i rozmawia z dziennikarzami, którzy mieli kontakt z bezpartyjnym dyrektorem, starym Ściborem:

- Ścibor to kawał drania. [...] Nie liczy się z nikim: ani z radą, ani samorządem... Nawet swoich szefów ze zjednoczenia ma w dupie.
- [...] W naszych czasach?
- Czasy nie mają tu nic do rzeczy. Są takie enklawy, bracie, na tej kochanej prowincji [..] A ja miałem dowody, listy, oświadczenia świadków. [...] Już go prowadziłem jak cielę do rzeźni, [...] a tak naprawdę to wyszedłem na durnia. [..] Opowiem ci ciekawą historię.[...] Na konferencji samorządu robotniczego [...] nie obeszło się bez paru toastów. Dyrektor zjednoczenia też wygłosił [...] A Ścibor mu kontrę, że głupstwa wygaduje. [... ] Gdzie tam, kieliszka nie tknął, abstynent zakazany. “Jak tu ma być, to ja będę decydował”.

Wbrew oczekiwaniom dyrektor zjednoczenia powściągliwie, ale chwali Ścibora i wyraźnie broni, choć przyznaje otwarcie: nie lubię go. Jest głód pracy w przemyśle a liczy się efekt końcowy. I nie jest lizusem:

- Ja wiem, że kiedy zrobię błąd, to mi wszyscy przytakną i razem będziemy brnąć w ślepą uliczkę. A Ścibor zgłosi swój sprzeciw [...] nieraz pięścią w stół. [...] Ale mnie dzięki temu zapala się w mózgu czerwone światełko. I zaczynam kombinować, jak znaleźć lepsze wyjście.

Jedno, co można zarzucić Ściborowi, to nieadekwatna do naukowego, socjalistycznego systemu, metoda zarządzania. Jednak jest skuteczna, w odróżnieniu od nowoczesnych metod.

Marek nie musi już robić reportażu. Do sprawy wraca po trzech latach, szukając tematu na powieść. Jedzie na dłużej do Kamieńca. Nim dotrze do gabinetu Ścibora zostaje “ukarany” za spóźnienie na umówioną godzinę długim oczekiwaniem na audiencję poza kolejką. Sekretarka Kasia nawet nie próbuje wstawić się za dziennikarzem, tłumacząc, że swoje obowiązki dobrze zna. Odgłosy z gabinetu i blade twarze wychodzących potwierdzają despotyczność dyrektora. Marek już wie, że Ścibor nie boi się dziennikarzy i nie pada przed nimi na kolana. I nie jest zainteresowany robieniem z siebie bohatera – jego interesuje praca. Od dwóch lat powinien być na emeryturze, ale potężną inwestycję musi skończyć i wybuduje w 3, a nie w planowane 5 lat. Region potrzebuje miejsc pracy. Ludziom znudziło się jeździć kilkaset kilometrów do pracy. Pisać o budowie – nawet pomoże, ale o sobie – nie pozwoli. Samochód i ludzie do dyspozycji, a teraz do widzenia.
Marek zbiera materiały do reportażu o KaPeBe i stale liczy, że uda się zgromadzić dobry materiał o Ściborze. Pracownicy niewiele chcą mówić: Ścibor to despota, wypruwa z ludzi flaki, ale docenia wysiłek i jest sprawiedliwy. Ludzi na budowie trzyma, niekiedy prawie siłą. Choć niekoniecznie: Kamieniec może i jest dziurą, ale każdy widzi tu swoją przyszłość, dzięki niemu.
Romans Marka z Kasią przeradza się w coś więcej. Marek przez moment wyobraża sobie, że osiądzie tu wraz z Kasią na stałe, i o dziwo, wizja ta wcale nie jest przerażająca, dostrzega w tym nawet wiele plusów. Kasia pomaga w wielu działaniach Marka, a materiał reporterski nadal nie ma wątków sensacyjnych i skandalicznych, nikt nie chce donosić na Ścibora. Pierwszy sekretarz PZPR potwierdza, że Ścibor to despota, ale skuteczny. Nazwać boczną ulicę jego imieniem?
Jak ktoś wybudował miasto, należy mu się przynajmniej jedna ulica w tym mieście.

- To bardzo dobry pomysł, towarzyszu redaktorze. Ale niekoniecznie taką zupełnie boczną.

Dalsze rozmowy ujawniają, że Ścibor wyrzucił ze swojego zakładu syna, uznając go za nieudacznika, a przecież jego awans w innej firmie jest bezsporny. Również córka Ścibora nie akceptuje postawy ojca. Żona Ścibora potwierdza krążące opinie, ale w domu Ścibor jest tego zaprzeczeniem, a o pracy nawet nie rozmawiają.
Dyrektor przyszłej fabryki przyznaje się, że w rozmachu inwestycyjnym pomogła znajomość jego ojca z kimś z ministerstwa, dzięki czemu zwrócono uwagę na Kamieniec. Było też drobne oszustwo: w sprawozdaniu do władz centralnych wykazano 10-krotnie większą ilość rąk do pracy niż rzeczywista, co wskazywało na potrzebę industrializacji regionu, jednak nic by to nie dało, gdyby nie autorytet Ścibora, który obiecał władzy skrócić okres budowy o połowę.
Pod koniec misji Marka, niespodziewanie odwiedza go Ścibor. Otwiera się, ale nie do tego stopnia, żeby zgodzić się zostać bohaterem. Wyjawia tajemnicę: kiedyś był miękki, a nawet sie bał. W latach 50. dostał wyrok podziemia za wysługiwanie się komunistom, ale nie uległ. I postanowił sobie być twardym, bo tylko w ten sposób można osiągnąć sukces. Nawet za cenę przyjaciół i awansu.
22 lipca, uroczystość uruchomienia Zmechu. Na bankiet Ścibor zaprosił również największych przeciwników, którym nie odmawia podania ręki. Kasia kończy swoje obowiązki w KaPeBe nadzorując bankiet, będą z Markiem mieszkać w dużym mieście. Ten biega z mikrofonem po sali, chcąc zgrabnie zakończyć swój reportaż. Władza już dzieli stołki, również ten po właśnie emerytowanym Ściborze. A gdzie on jest?
Marek zastaje go w domu, leżącego milcząco od 15 minut, ze wzrokiem utkwionym w ścianie.

-------

“Wejście przez sekretariat” jest poszerzoną wersją wątków tej książki i sięga końca lat 50.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
PJP
Cechmistrz



Dołączył: 23 Mar 2006
Posty: 152
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Wieluń

PostWysłany: Nie 19:41, 16 Kwi 2006    Temat postu:

Węże Groty. STRESZCZENIE

Koniec lat 60, upalne lato, Jarek z Irmą (studenci wieczorowi po 30-tce) wybierają się na wakacje. Informacja o runięciu baszty w Kamieńcu jest dla Jarka symbolem upadku starych wartości i skłania do odwiedzenia po drodze Kamieńca, gdzie urodził się w pierwszych godzinach wojny. Chce dokonać zemsty na swoim ziomku ze studiów dziennych, na Bolku Kaliszy, który przed prawie 10 laty doniósł do władz uczelni o wybieleniu życiorysu przez Jarka - ukryciu w nim informacji o ojcu.
Ojciec Kaliszy, pierwszy PRL-owski starosta Kamieńca, został zastrzelony przez antykomunistyczną organizację, w której działał Jarka ojciec, major "Cień", tego zaś wkrótce zastrzeliło UB.
W Kamieńcu Jarek odszukuje kilku szkolnych przyjaciół, którzy już się w życiu ustawili: prywaciarz, Staszek (kustosz powstającego muzeum), podprokurator (prowadzący dochodzenie przeciwko Staszkowi w związku z runięciem baszty) i Bolek Kalisza: dyrektor – karierowicz, trzęsący teraz miastem. Gdyby nie tamten donos, Jarek byłby teraz wśród nich. Spotyka się również ze swoją byłą dziewczyną, którą -również z zemsty za ojca- odbił mu Kalisza. Małżeństwo jest nieudane, Jarek nadal nie jest dla niej obojętnym - Alina jednak nie zamierza opuszczać męża, bo ten układ daje gwarancję stabilizacji.
Jarek jedzie do Wężych Grot, gdzie na odludziu pod namiotem obozuje Staszek. Uciekł tu na kilka dni przed obciążeniem psychicznym (śledztwo i baszta), a jednocześnie eksploruje jaskinie, szykując atrakcję turystyczną dla regionu. Bolek Kalisza jest kilka kilometrów dalej, na rybach, z kochanką i boi się spojrzeć w oczy Jarkowi.
Przy ognisku Staszek i Jarek dyskutują o zmianach, jakie są nieuchronne w kraju i o tym, jak ich ZMP-owskie pokolenie uwikłano w powojenną politykę, której ofiarą padł nie tylko Jarek i Kalisza. Jarkowi słabnie ochota do zemsty; tym bardziej, że Staszek wyjawia mu, iż miał w rękach dokumenty, z których wynika, że starostę osobiście zastrzelił major "Cień" w obecności Bolka. Był to dla Jarka fakt dotychczas nieznany, burzący teraz autorytet ojca.
Jarek ze Staszkiem wracają do Kamieńca, z którym Jarka od lat łączyły jedynie groby przodków. Rozstanie - jakby mieli się jutro spotkać, ale Jarek wie, że zaraz stąd wyjedzie nigdy już tu nie powróci – to miejsce jest już mu obce. Pozostaje mu pójść na kompromis, by zgodzić się na "małą stabilizację" z Irmą, cierpliwie wyczekującą na niego w hotelu.
---------------
Książka napisana w latach 1968-69, zakończona w 1973
Wydawnictwo Łódzkie 1973, wyd. 1, nakład 8.000 + 280 egz.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Historia Wielunia Strona Główna -> Ludzie Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin